Opowieści z Republiki

- Do króla? Może i ja się z waćpanem wybiorę... - stara się na "naciągany" słodki uśmiech. Będzie śledzić tego dziwaka przez całą drogę! Nie pozwoli, żeby Republika ucierpiała! Nigdy! Republika to jej dom, wbrew temu, co twierdzą stemmińskie stereotypy!

Tego już za wiele. Traperzy nie są chamscy.
- Na pałace wpuszczają przede wszystkim żywych! - wrzeszczy, dobywając szabli. Zatłucze chama, to pewne!

- Zatem jesteś tchórzem - mówi - I nie nazywaj mnie... nas chamstwem! - wrzeszczy, robiąc młynka szablą. Kieruje się w stronę drzwi.
- Stawaj, waść!

W milczeniu łowi każde słowo cudzoziemca, starając się zwracać na siebie jak najmniejszą uwagę. Julia postępuje nieostrożnie, powinna się bardziej pilnować... Fakt, ów dziwny mężczyzna pozwala sobie na za dużo, jest zadufany w sobie ponad wszelką miarę, ale czy to naprawdę powód, by narażać się sądom? Z własnego doświadczenia wie, że rozstrzygający procesy z reguły są bardzo stronniczy, przekupni i stają po stronie przebrzydłej szlachty, a król... król tak naprawdę zmienił się w marionetkę magnaterii.

Słowa spływają po nim jak po kaczce. Niech sobie jakaś niżej urodzona strzępi na nim język, jej święte prawo, jako istoty nie do końca uświadomionej społecznie czy politycznie. Nie urąga to jego honorowi, bynajmniej... Satysfakcja? Ha! Jeszcze czego.
Dostrzegłszy "przemieszczenie" rozmówczyni, przypada do niej i zerka jej przez ramię.
- Nieładnie to tak w towarzystwie szeptać - upomina protekcjonalnie

Zduszony okrzyk zaskoczenia wydobywa się z jego gardła już w pierwszej chwili, gdy młodzieniec dostrzega mknący ku niemu sztylet. Zaraz jednak mężczyzna uspokaja się, zerkając na drzwi, za którymi, zgodnie z poleceniem, stoją jego pachołkowie. Wystarczy jedno słowo, by zjawili się tu i aresztowali tę krnąbrną dziewkę, ale po cóż męczyć się z procesowaniem? To nużące.
- Nie zrobisz tego, Traperko - zapewnia ją, nawet nie siląc się na formę grzecznościową. - Zbytnio się o przyszłość się troskasz.
Ach, gdyby w obcym kraju coś stało się jednemu z carskich posłów, ukochany władca gotów byłby wszcząć wojnę, byle wynagrodzić jego krzywdę czy nawet pomścić śmierć. Car kochał swój naród, car miłował sprzymierzeńców i szanował szlachtę... Sieńka ani przez chwilę nie wątpi w to, że pół armii aetyjskiej ruszyłoby na Republikę, gdyby tylko włos mu spadł z głowy w drodze na zamek.

- Zrobię. Zrobię to, co będę chcieć. A twoją służbę na strzępy rozerwę, tak jak wszystkich w tej karczmie! Tacy jak ty powinni wymrzeć w zamieci kilka tysięcy lat wstecz! - wrzeszczy. Coraz bardziej chce zabić zuchwałego Aetyjczyka.
- Pytam ostatni raz, chamie. Jakie będą twoje ostatnie słowa?

W mig unika cięcia szablą, tnąc Aetyjczyka nożem w szyję.
- Przepraszam - oznajmia na odczepnego.

Ostatnio edytowany przez Julia Borowska (2014-03-22 22:31:25)

Powoli zaczyna się niecierpliwić. Ręka nieznośnie świerzbi go, spoczywając na blaszce muszkietu, druga wciąż trzyma szablę w gotowości. Bezsens i kompletny brak pomyślunku ze strony traperskiej mistrzyni! Czy ona doprawdy nie rozumie, że waży w tej chwili losy Aramego i Chmieleckiego?
- Nie pragnę - mówi cicho. W każdej jego słowie pobrzmiewa jednak narastający gniew - Napadnięto mnie, posła carskiego, z meldunkiem do króla... I cóż mam o Republice meldować, jakież jej świadectwo wystawić? Jak się do powstania przychylić?

Głowa zdaje mu się być jakby cięższą, nieporęczną. Obraz wiruje coraz szybciej i szybciej, niepokojąc carskiego posłańca. Co się dzieje? Co się, u licha, dzieje? Upuszcza szablę, drżącą ręką dotykając szyi. Na jego dłoni pozostaje wyrazisty, ciemnoczerwony ślad.
Co, do diaska?...
Pióro szczęściem nie przebiło krtani ani gardła, jednakże zahaczyło chyba o węzeł chłonny i kilka mniejszych naczynek krwionośnych. Dlaczego nie poczuł tego od razu? Adrenalina?
Jego niebieskie oczy otwierają się szeroko ze strachu na samą myśl o śmierci. Nie wypełnił misji, nie dopiął celu, nie zmazał hańby, nie wrócił do domu - ba, nawet nie ukończył siedemnastu lat. Nie dane będzie mu skonać w rodzinnych stronach, ginie zaś od cięcia jakiejś Traperki. To... to po prostu śmiechu warte!
Osuwa się na kolana, ukrywając twarz w dłoniach. Jego los nie został jeszcze przesądzony, trzeba spróbować pomyśleć logicznie. Skoro może mówić i w miarę swobodnie oddychać, rana nie jest zbyt głęboka. Pytanie tylko: jak mocno krwawi i czy niebezpieczna?

Doskonale. Tak wielu świadków z uboższych grup społecznych, wystarczy tak niewiele funduszy, by rozwiązać im usta... Tylko czy Sieńka dożyje procesu o własną krzywdę? Gdyby tak mógł nagle znaleźć się w zamku!
Lecąc w dół, na wpół przytomnie wpatruje się w twarz Julii. Zostawi go tak? Czy on by ją zostawił?

Słowa Traperki docierają do niego dziwnie zniekształcone, w dodatku zagłuszone coraz bardziej natarczywym szumem w uszach. Z trudem wyławia z nich sensowną całość.
Chce mu darować życie, jak pan swemu niewolnikowi. Pozwoli mu żyć, zaaprobuje ten pomysł jako pani jego śmierci. To hańba, przystać na taką propozycję. A jednak, a jednak tak dawno nie zawitał u konfesjonału, tyle pozostało mu jeszcze do zrobienia, tak wiele mógł jeszcze utracić!
- Nie dobijesz mnie, waćpanno - koryguje nieco jej wypowiedź - na życie me więcej się ważyć nie będziesz, a teraz pomocy mi udzielisz.
Przetacza się na bok, czując, że zbiera mu się na wymioty. Ból przybiera na sile.

Fala nudności cały czas bezskutecznie próbuje dojść do głosu. Tym razem jednak wyrusza z poparciem w postaci zawrotów głowy. Obraz kręci się szybciej niż gdyby Sieńka obserwował go z ramion wiejskiego młyna, żołądek podjeżdża niemal do jamy ustnej. Wie jednak, że zwracanie najprawdopodobniej zakończyłoby się znacznym utrudnieniem oddechu, jeśli nawet nie uduszeniem, do czego przecież nie planuje dopuścić. Wnet pojawia się jeszcze jedna myśl.
Mdłości oznaczają dostanie się krwi do żołądka, a to z kolei stanowi dowód na przecięcie samego gardła. Krtań pozostaje chyba nienaruszona, skoro dźwięk wydobywa się z niej i zostaje przetworzony przez język na artykułowany.
Uratuje go?... Dlaczego tyle osób przygląda się jego słabości? Dlaczego Traperka tak zbrukała jego honor? Boże, Boże... Jak teraz to naprawić? Herb nigdy nie zostanie oczyszczony, jeśli tak dalej pójdzie! Potrzeba zemsty, a na to plan już pojawia się w jego umyśle. Trzeba tylko powiększyć swój kapitał i dowiedzieć się paru rzeczy.
Dotyk opatrunku przynosi swego rodzaju ukojenie psychiczne i fizyczne. W sumie... powinien być jej wdzięczny, ale czy wdzięczność wobec niższego stanu nie jest uznawana za ujmę?
Niech go zabije... nie, niech go nie zabija. Cholera, trudny wybór.
- Zrób ze mną waćpanna, co tylko zechcesz - mówi zrezygnowany.

Chcąc być przydatna, idzie do karczmarza po piwo. Chwilę później przynosi półlitrowy kufel.
- Proszę - mówi krótko, nieco przestraszona.

Ktoś nowy do pomocy. Jak miło, widownia przyjemnie rośnie w oczach... Na zaserwowane lekarstwo nie powinien jednak narzekać, jak na rasowego Aetyjczyka przystało. Alkohol... a nuż podadzą Traperce coś mocniejszego, niż poprosił nieznany mu mężczyzna?
Jego entuzjazm słabnie, gdy słyszy prośbę Borowskiej, skierowaną do karczmarza. Piwo? Ale naprawdę?
- Gdańskiej... - marudzi, z niezadowoleniem odsuwając twarz od kufla. - A waćpanna ostrza nie otarłaś.

Kiwa głową.
- Niewątpliwie - stawia skomplikowaną diagnozę. - Jego życiu nic już nie zagraża, jeśli nikt nań ręki unieść nie zechce... A boleć go będzie dopóty, dopóki do zaleceń moich stosować się nie zacznie.
Z przyganą patrzy na "zwadzonych" ze sobą. Jak dzieci, jak dzieci...

Niechętnie wychyla zawartość naczynia, ostentacyjnie się przy tym krzywiąc i robiąc miny jak małe dziecko. Piwo to nie alkohol, piwo to sfermentowany kompot. Jeśli jednak ma mu to pomóc...
Pytanie tylko, dlaczego Traperka tak nagle zmieniła zdanie. Jej towarzysz, wnosząc po odzieniu, jest tak jak Siemion szlachcicem, ale z jakiegoś powodu miesza się do lennaińskich spraw. Może warto im się przyjrzeć z bliska i poznać? O ile któregoś pięknego dnia nie odetną mu głowy, wniosą do jego śledztwa dość ciekawe informacje. Zabiorą go ze sobą?
- Robimy czy wy robicie? - upewnia się.

Och. Mogłaby chociaż zapytać o zdanie... Nie wie jak ona, jednakże jemu spieszono jest do zamku królewskiego.
- Ja wybieram się do stolicy - oznajmia, barwiąc słowa aroganckim wydźwiękiem. - Czy jednak Traperkę wpuszczą, ba, czy wypuszczą... Za to nie ręczę.
Ból zdaje się nieco rozchodzić. Cholera, może jednak piwo to nie był taki znowu zły pomysł... Ale na gdańską i tak nabrał apetytu i wypije, kiedy tylko znajdzie na to odpowiednią porę.

Po ostatnich słowach Borowskiej nabiera przekonania, że odpowiednie opisanie tej sytuacji może nie byłoby złym pomysłem. Gdyby stała się niewygodna, obyłby się bez brudzenia sobie rąk. Gdyby stała się niewygodna, na razie lepiej potrzymać ją w niepewności.
- Na razie nie mam takiego zamiaru - odpowiada nonszalancko.
Nie powiedzieć nic o tym, co widział i słyszał! A to dobre... Carowi meldunek i tak musi złożyć - taka rola zwiadowcy.

Nawet niewielka zmiana pozycji doprowadza jego żołądek do bolesnego skurczu, co natychmiast odbija się na jego twarzy. Grożąca mu Traperka, pani jego życia i śmierci... Niedorzeczność! Co powie jego ojciec, jak zareaguje brat?
- Uspokój się, waćpanna, dobrze ci radzę - rzecze chłodno. - Więcej mam sojuszników tu, za granicą, niźli ty w swej rodzinnej stronie.
Będą go szukać, to oczywistość, jednak używanie tego jako argumentu zabrzmiałoby co najmniej infantylnie, jeśli nie desperacko.

- Puszczaj, waćpani! - krzyczy, pewien, że nie utrzyma dłużej zawartości żołądka na swoim miejscu. Mimo całej niechęci, którą do niej żywi, średnio mu się widzi zdobienie jej ubrania na wpół strawioną papką.
Trafiła kosa na kamień. No cóż, nie przewidywał, że zadanie okaże się aż tak trudne... Teraz nie ma już wątpliwości, że bezczelność Traperki przekracza wszelką miarę. Jeśli zostanie jej wymierzona kara, to jak najzupełniej sprawiedliwie. Za grosz kultury i dobrego wychowania. Car Iwan I Wielki przewraca się w grobie.
Czy nie lepiej zawrócić?
Na samą myśl o tej możliwości łzy cisną mu się do oczu. Zawiedzione spojrzenie ojca, usatysfakcjonowane brata, rozpacz matki, gniew cara, pogardliwy wzrok sąsiedniej szlachty, ba, chłopstwa!... Składał ślub, nie wolno mu teraz się wycofać! A zginąć?
Śmierć nie oczyści herbu, co również przysięgał. Klął się na własną duszę.
Przyszedł mu do głowy [i] batiuszka [/], który modlił się za niego dzień w dzień o wschodzie i zachodzie słońca. Czy teraz właśnie duchowny zanosi swe gorejące miłością słowa do Pana, prosząc o jego rychły powrót w świetle chwały i triumfu?
Przymyka powieki. I tak został już zbrukany, i tak to wszystko straciło sens. Żal jednak umierać... może po prostu uciec gdzieś na emigrację? Kupić folwark i tam sobie żyć jak prosty, pozbawiony ambicji szlachcic? Na Boga, siedemnaście lat to wiek, którego tak trudno się wyrzec!

Nie zabije go, póki się nie dowie. Weźmie go może na męki, ale nie zabije... A cierpienie uszlachetnia. Sieńka nie puści pary z ust.
- Trzy drewna dla cię, waćpanno, szykują. Wylęganko chmielecka, Aetsja dla was palcem nie kiwnie - deklaruje. Dlaczego Borowska tak naciska na zeznania, boi się, czy jak? - Nad stan się wynosisz i nosa zadzierasz, jakbym z magnatką najmniej prawił. Spuśćże ty z tonu, i tak żeś zhańbiona, jeśli honor w ogóle posiadałaś. Ręki na cię bym nie wzniósł, krzywdy nie wyrządził, u króla się wstawił, a ty jako imańca mię traktujesz! Boga w sercu nie masz?
Najchętniej wyrzuciłby z siebie cały spontanicznie kreujący się monolog, gdyby nie silny skurcz w okolicy brzucha. Tym razem jednak nie potrafi powstrzymać naturalnego odruchu organizmu. Na domiar złego po policzku spływa mu łza.

Ostatnio edytowany przez Siemen Orielowicz (2014-03-24 22:56:54)

Chamie?! Ona aż się prosi, żeby obezwładnić ją uderzeniem i głowę i zaprowadzić prosto do kata.
- Zniżasz się, waćpanna, do noża i obelg? - szepcze drżącym głosem. Nie podoba mu się ten ton. Żeby nie był tak osłabiony... - Nie proszę cię o wyjaśnienie powodów, dla których ty tu przebywasz, sensu zatem w pytaniach z twej strony nie dostrzegam. Suplikuję o iluminację.
Jest dostatecznie blisko, by Sieńka mógł dokonać na niej nawet krwawego mordu, ale nie podejmuje działania. Jeśli go zabije, straci w oczach współtowarzyszy jako osoba nierozważna, nieobliczalna, okrutna i pozbawiona godności. Mizerna pociecha, ale mimo wszystko...

Z rozciętej skóry ponownie wytryskuje fontanna ciemnoczerwonej krwi. Tym razem Borowska uderzyła mocniej, co Sieńka może wyraźnie odczuć podczas bezskutecznych prób wykrztuszenia dławiącej go substancji. Nie powstrzymuje już rozpaczliwego szlochu, który dodatkowo ściska go za gardło i hamuje oddech. Nie tak to sobie wyobrażał. Nie tak miało być.
Cóż, przynajmniej Wasjusza znajdzie sobie powód do radości.
Zabity przez Traperkę? Nie, to nie brzmi zbyt ciekawie. Nie powinien teraz umierać, raczej należałoby ją odnaleźć i doprowadzić przed trybunał. Zadała cios i uciekła - inaczej niż tchórzostwem nie mógłby tego nazwać. Ciekawe, czy po drodze natknęła się na jego wiernych pachołków...

Cholera. Kolejna osoba zniknęła z jego tajemnicą, w dodatku obarczając go ranną osobą, której nie potrafiłby udzielić stosownej pomocy. Kto jeszcze mógłby pomóc? Nikogo poza Ibolyą, Siemenem i nim samym nie było w karczmie.
Ledwie te słowa kształtują się w jego umyśle, w izbie pojawia się młoda, ciemnowłosa panna. Z wyglądu jego rodaczka, może nawet Traperka. Warto spróbować.
- Za pozwoleniem - zwraca się do niej, podchodząc do stolika. - Waćpanna z medycyną zaznajomiona?

Niebiosa chyba przysłały tę dziewkę! Dziwne tylko, że zaciąga końcówki jak Aetyjka, choć na pierwszy rzut oka przypomina Lennainkę... Osobliwe osobistości spotyka.
- Mogę prosić? - pyta uprzejmie. - Mamy rannego.

Ostatnio edytowany przez Idgar Lysyszko (2014-03-25 19:05:28)

- Za pozwoleniem...
Prowadzi nieznaną mu medyk do zwijającego się z bólu Aetyjczyka. Gdyby mógł mu jakoś pomóc...
Pomóc jemu! Najlepiej teraz pomyśleć o sobie. Uciekły już dwie osoby posiadające informacje na jego temat. Krótko mówiąc, Idgar jest ugotowany.

Idgar milczy, niepewien, co odpowiedzieć na to pytanie. Zamiast tego przygląda się ziołom, z których większą cześć potrafi rozpoznać.
- Nie wiem... nie znam - mówi cicho.

Nie będzie lekko. A w sumie... dlaczego tak broni panny Julii? Nie zna jej zamiarów, nie może mieć pewności, że właśnie nie pomaga Aramemu w ostrzeniu na niego pala.
- Znam się... trochę... na ziołach - wyjaśnia. - Zajściu bym zaświadczył, azaliż tejże persony wskazać nie potrafił. Nieznana mi.

- Jakoby egzulant z banicji wracam - odpowiada nieznajomej. - Nie znam... toć winienem?
Doskonale udaje mu się pokazać rzekome zaskoczenie. Przez te wszystkie lata okiełznał sztukę aktorską i radził sobie całkiem nieźle z udawaniem.
Oby tylko sam ranny go nie podkopał.

Ostatnio edytowany przez Idgar Lysyszko (2014-03-26 21:33:36)

Patrzy na Aetyjczyka i Lennaina zdziwionym wzrokiem. Obaj ją znają? Obaj spotkali Borowską? Czyli to jednak ona... Miałaby kolejnego na sumieniu. Cóż, jest Traperką, a to wiele wyjaśnia.
- Ach, tak. Była tutaj, jak mniemam? Cóż, doszły mnie słuchy, że Traperzy się do walki szykują. A i mogę coś więcej o niej powiedzieć, jeno nie wiem, czy to nie za dużo. Spotkałam ją z kilka niedziel temu i ona mi jak rodzonej siostrze zaufała. Powiadała, że nikomu mam nie mówić, co Dzielnica zamierza. Zaufała mi, jednym słowem. - tutaj Stemminka przerywa, zasłaniając sobie usta - I mówić mi o wszystkim zakazała...

- Podszepnąć? Zależy, co. Rebeliantów to on chwali nad życie, ale... zwykłemu posłowi nie zaufa łatwo. On tylko z Traperami rozmawia - mówi szczerze. Cóż, czasy są ciężkie. Jeśli Aetsja nie pomoże, to niech siedzi u siebie. Nie potrzeba w Lennain kolejnego konfliktu.

Ibolya przypatruje się uważnie personom dookoła niej. No cóż, mogło być gorzej...Doprawdy, narwani ci mieszkańcy Republiki, a do spółki z Aetyjczykami-lepiej nie wspominać. Obserwacje poczynione, pora chyba się zbierać...Dziewczyna powoli podnosi się z ławy, rusza w kierunku drzwi.

Przygody? Czy można to tak nazwać? I czy ta dziewczyna chce iść... z nim?
- Przygody nie szukam, aliści sprawiedliwości zadość uczynić pragnę - tłumaczy, jakby co najmniej był Janosikiem, Robin Hoodem czy podobną postacią z legend.
Musi postępować ostrożnie, nie dopuszczając, by kolejna osoba odkryła jego tożsamość.

- Dokąd? Najlepiej do Velikki. Do samego króla Eldrena! - wrzeszczy z nieukrywaną radością - Trzeba się dowiedzieć, co Dzielnica i Hałłak zamierzają... Co waćpanowie na to?

- Marianna Rzepkowska, dla przyjaciół Mania - odpowiada natychmiast - A waćpana?

- Aetyjczyk! Jak miło! - mówi ucieszona - A ja... tak, z Republiki. Po cóż do Velikki jedziesz?

Marianna Rzepkowska, Siemion Wasiliewicz Apraksin... trzeba zapamiętać. Pora jednak najwyższa się zbierać, jeśli nie chce dopuścić do rozniesienia plotek o jego powrocie do żywych. Czy panna Julia to zdrajczyni? Nikomu nie można ufać, nikomu. Nawet mistrzom.
- Ruszamy? - pyta niecierpliwie, nawet nie zamierzając się przedstawiać. Niech się do niego zwracają, jak tylko im się podoba. Na pewno wymyślą coś ładnego.

Velikkia powiadają...Ibolya również ma tam interes, więc po namyśle postanawia pomówić z towarzystwem z karczmy.
-Waćpaństwo do Velikki się udają? Można więc spytać czy i ja towarzyszyć im mogę?