Opowieści z Republiki

Szybkim krokiem weszła do karczmy. Rozejrzała się wokół, zamówiła u karczmarza miód i usiadła przy wolnym stoliku. Zauważyła znajomą postać, ale na razie nie zwracała na nią uwagi i powoli piła swój trunek.

Jak miło było wrócić w rodzinne strony! Szkoda, że majątek świętej już pamięci pana protektora, Kornelija Hantkiewicza, został spalony. Szkoda, doprawdy szkoda...
Rozgląda się wokoło, snując przy tym refleksje dotyczące przeszłości. Ilu ludzi straciło tu sakiewki tylko i wyłącznie z jego winy? Jak często parał się hazardem, zupełnie spokojny o swoją sumkę, gdyż nawet w wypadku przegranej odzyskałby stracone pieniądze? Ha! Wystarczyło wyjść za zwycięzcą, uprzedzić go, kalecząc konia, a następnie dopaść samotnego i pozbawionego transportu i odebrać swoją własność.
Odruchowo poprawia kapelusz tak, by ten ukrył jego oblicze w cieniu pokaźnego ronda i skutecznie zamaskował jego tożsamość. Jeśli on tak dobrze rozpoznawał to miejsce, to dlaczego ktoś nie miałby domyślić się, co za indywiduum nawiedziło Republikę? Powinien baczniej przyjrzeć się gościom karczmy. A nuż...

Wzdryga się lekko, uczuwszy przebiegający mu po plecach dreszcz niepokoju. Zna to wrażenie, zna je aż za dobrze, przywodzi mu bowiem na myśl publiczny proces, który miał osądzić go i wydać w ręce kata. Żywo pamięta każdy z czterdziestu wymierzonych mu pod ratuszem batów, bez trudu potrafi przypomnieć sobie palący ból rozcinanej skóry, krwawe pręgi zdobiące jego ciało tak gęsto, że nierzadko nie starczało miejsca i szkarłatne linie krzyżowały się lub nawet nakładały na siebie nawzajem. Krzyczał z bólu już po siódmym, płakał po dziesięciu, przy piętnastym modlił się o śmierć, potem stracił rachubę, a kiedy stracił przytomność - tego nie wie do dziś. Czy takie zachowanie ujmowało mu godności? A podobna "hańba"? Długo, bo przez bite trzy lata, dumał nad tym pytaniem i wreszcie nauczył się odpowiedzi "nie", którą zaszczepił głęboko w swoim umyśle. Więcej jej nie kwestionował.
Po wstępnej karze odprowadzono go, ba, wniesiono do celi, by tam spędził noc poprzedzającą wyegzekwowanie zatwierdzonego już wyroku śmierci. Pieczęć na dokumencie postawił sam oskarżyciel i poszkodowany w jednej osobie. Mimo nasilającej się gorączki i bólu wprost nie do zniesienia, więzień bał się przymknąć oczy na chwilę dłuższą, niż potrzeba do mrugnięcia. Próbował odmówić pacierz, ale zbuntowane, drgające wbrew jego woli usta nie zamierzały mu na to pozwolić. Czy w końcu zmorzył go sen? Nie pamięta. Pamięta tylko, że jeszcze przed świtaniem znów doświadczył tego niepokojącego uczucia. Tu znów pojawiała się luka w ciągu jego wspomnień, gdyż następne dotyczyło okresu w dwa dni po planowanej egzekucji. Niejasno zdawał sobie sprawę jedynie z tego, że ktoś, dostawszy się do jego celi, wydobył go stamtąd i pozostawił daleko, bardzo daleko od stolicy. Teraz potrafi określić tę odległość na około czterysta kilometrów. Kto to, u licha, był?
Od tamtej pory znienawidził to obrzydliwe uczucie, które napełniało go uwarunkowanym lękiem i powodowało nagłą chęć ucieczki. Teraz, kiedy już, już myślał, że jest w miarę bezpieczny, dopada go znowu. Wyraźnie czuje na sobie czyjś wzrok.
Powoli, z iście anielską cierpliwością poczyna rozglądać się wśród zgromadzonych i usiłując znaleźć "prześladowcę". Serce tłucze mu się w piersi na kształt schwytanego w klatkę gołębia, jakby chciało z niej wyskoczyć i odfrunąć w siną dal. Zdaje się krzyczeć "pospiesz się, zrób to, zrób to, pospiesz się z tymi poszukiwaniami, nim opuści wzrok!". Jako człowiek uczący się na powtarzanych wielokrotnie błędach, nie wysłuchuje go i podąża za głosem rozsądku. Z maksymalną ostrożnością lustruje wzrokiem wszystkich bardziej lub mniej podchmielonych gości, co zajmuje mu raptem sześć minut i trzydzieści cztery sekundy. Cóż, czas lepszy niż przypuszczał.

Ostatnio edytowany przez Idgar Lysyszko (2014-03-17 20:50:57)

Podczas "przeglądu" kilkakrotnie zatrzymuje wzrok na twarzach paru wlepiających w niego spojrzenie gapiów, jednak za każdym razem lekko potrząsa głową, wiedząc, że to nie ich poszukuje. Wreszcie zauważa postać ubranej po męsku niewiasty, która uporczywie się w niego wpatruje. Uczucie przybiera na sile.
To ona.
Uważnie przypatruje się przedstawicielce płci pięknej, analizując jej aparycję i próbując wywnioskować charakter na podstawie fizjonomii, jak to miewa w zwyczaju. Średniego wzrostu blondynka, sylwetka całkiem niczego sobie, prawdopodobnie niewiele starsza od niego. Niebieskie oczy zdają się przewiercać go na wylot, jakby... czytając w jego myślach?
Nie, to niemożliwe. Gdyby była wiedźmą, zapewne już próbowałaby go usidlić swymi wdziękami. Idgar doskonale zdawał sobie sprawę z wagi swojej osoby i nie miał żadnych wątpliwości co do tego, jak bardzo liczy się zarówno w każdym mikrospołeczeństwie Republiki, jak i dla najwyższych szczebli władzy. Ile pieniędzy obiecano za jego głowę! Jeśli nawet po tylu latach zaprzestano poszukiwań, to przecież, zidentyfikowawszy go, potencjalny znalazca nie odmówiłby sobie nagrody
Czy znał się z tą niewiastą?
Zadumał się nad tą kwestią, na wpół świadomie kierując swoje kroki ku jej postaci. Kim ona jest dla niego? nie, to na nic... kim ona w ogóle... co tu... czego chce...
Przymyka oczy, uczuwszy, że myśli poczynają mu się nieco mącić. Trafił go jakiś urok, czy jak? Powinien być ostrożniejszy.
Zatrzymuje się w odległości może dwudziestu kroków od nieznajomej.

Cofa się o krok, z zaskoczenia szeroko otwierając oczy. Lewa ręka odruchowo dotyka rękojeści przypasanej szabli, gotowa, by w każdej chwili zrobić z niej użytek. Po chwili jednak opada bezwładnie wzdłuż boku. Czy już do reszty postradał rozum? Tak łatwo się zdradzić! Siłą woli tylko powstrzymywał się od wyrwania sobie z głowy kilku włosów. Zamiast więc okazać rozpacz i popaść w stan depresyjny, wypogodził oblicze i śmiało spojrzał na tajemniczą nieznajomą.
- Z kim mam przyjemność? - pyta cicho, żeby nie budzić zainteresowania wśród tej mikrospołeczności.
O ironio! Paradoksalnie, ton głosu o niskim natężeniu fal akustycznych właśnie przyciąga do nadawcy spojrzenia milknących ludzi.
Przeklina w duchu własną głupotę. Czy może być jeszcze gorzej?

Mistrzyni? Jeśli ta pani bądź panna jest mistrzynią... Nie, to przecież absurdalne, nawet przy zrównaniu praw obu płci. Absurd, absurd...
Z pewnym zainteresowaniem spostrzega, że uwaga Julii skupia się już na czym innym. Spogląda za jej ramieniem, usiłując zorientować się w nie do końca zrozumiałej przez siebie sytuacji. Jego mózg chyba zaczyna się przegrzewać od tak szybkiej i chaotycznej pracy.
Mistrzyni... to słowo wciąż nie daje mu spokoju. Czemu miałby nie uwierzyć nieznanej mu, wszechwiedzącej osóbce, którą każdy normalny człowiek uznałby chyba za obłąkaną, jeśli nie wiedźmę?
- Pani... - zaczyna, jeszcze bardziej zniżając głos. - To prawda? Mistrzyni?...

Potwierdziła. Potwierdziła swoje słowa. Dlaczego miałby posądzać ją o kłamstwo? Co jeśli powiedziała mu prawdę? Pytania przebijają się ponad strefę podświadomości do spółki z pojawiającym się zrozumieniem. Dopiero teraz zaczyna do niego docierać znaczenie tak wysokiego prawdopodobieństwa uczciwości niewiasty.
Mężczyzna upada na kolana, całując przy tym dłoń Mistrzyni w geście szacunku i oddania. Nawet jeśli przestał już być Traperem, winien jest okazać tej pani respekt, pomny na swoje korzenie i historię.
- Przepraszam - niemal szeptem wyraża skruchę. Żałuje, doprawdy, że nie może kulturalnie uchylić kapelusza. - Kornie suplikuję o wybaczenie.
To nie wiedźma, to Mistrzyni. To nie żadna służka szatana, to Mistrzyni. To nie...
Do serca Idgara, niczym trucizna, wsącza się swego rodzaju zwątpienie w zapewnienia niewiasty. Jeśli nie użyła magii, to jakim cudem z taką łatwością odgadywała jego myśli?

Ma już pewność, że zna tą dziewczynę... Tajemniczego gościa chyba też... Zmierza w ich kierunku.
- Znamy się? - pyta od razu. "Miejmy to już za sobą", mówi w myślach.

- Czy się znamy? - odpowiada pytaniem na pytanie, odruchowo zasłaniając Idgara ręką w geście obrony - Być może tak, panno... Elizo? Mam rację? - uśmiecha się złośliwie.

Na dźwięk słów nieznajomej oblicze Idgara pokrywa się wyraźnie białą smugą przerażenia. Z nie lada wysiłkiem powstrzymuje drżenie kończyn i siada przy stole, przymykając oczy.
- Gorzałki! - woła do roznoszącej tace pani o iście rubensowskich kształtach.
Musi się uspokoić, a do tego potrzebuje mocnego trunku: nie należy jednak przesadzać. Potem, kiedy już odzyska władzę nad ciałem, przyjdzie czas na wyjście z karczmy i zmianę miejsca bytu o co najmniej sto mil.
Ledwie rejestruje widok stawianego przed nim kufla. Nie pije. Nie myśli. Blokuje umysł przed napływem jakichkolwiek słów czy obrazów obijających się po wnętrzu jego czaszki.
Schodzi do podświadomości.

Ostatnio edytowany przez Idgar Lysyszko (2014-03-15 23:54:52)

- Słuchaj, Gawrońska - syczy - Nie wiem, skąd wiesz o Idgarze, ale krzywdy mu zrobić nie pozwolę. To prawy człowiek, a jeśli twój lwi rozum tego nie pojmuje, to nie ręczę za siebie.

W mgnieniu oka dobywa szabli. Nie umie jednak nic zrobić... Nagle depcze Idgarowi stopę, uwalnia się i atakuje.
- Nie spodziewałeś się, waść?

Dobywa swojego pistoletu i celuje w Idgara.
- Podaj mi waćpan jeden powód, dla którego mam nie strzelić.

"Mów. Mów, co chcesz. Pomogę ci", mówi do Idgara swoim "magicznym" sposobem.

Zastanawia się chwilę. W końcu dobywa szabli i atakuje Elizę.
- Mówiłam, że miarka się przebrała, dzieciaku!

Ociera ręką krew.
- Pomóż mi... - mówi cicho i mdleje.

- Dzięki... - mówi słabym głosem - Wiedziałam, że można na ciebie liczyć.

Wchodząc do karczmy minęła wybiegającą zeń młodą pannę. "Cóż to za zwyczaje? ", pomyślała zerkając na nią przelotnie, ich oczy spotkały się na ułamek sekundy. Wystarczyło. Ibolya dostrzegła w jej źrenicach wciąż żywy obraz burdy, która przed chwilą odbyła się w środku.
-Olaboga...-szepnęła przekraczając próg i zrzucając kaptur, który krył połowę jej oblicza.-Zdaje mi się, że nie przyjdzie mi spokojnie przeżyć dni spędzonych w tym kraju...-mruczy do siebie w ojczystym języku.

Lekko dyga odruchowo, mrucząc pod nosem powitanie i wpatrując się w opatrunek na czole Julii, wciąż mając w głowie to, co zobaczyła w oczach panny, która wybiegła z karczmy.

Czując wzrok Idgara na sobie zwraca na niego swoje oczy. Wpatruje się w niego intensywnie zaciekawiona wyłapując fragmenty wspomnień, odbijające się na jego źrenicach. Żałuje, iż nie potrafi usłyszeć myśli, widząc tylko nieme obrazy. Uśmiecha się do niego przyjaźnie, aby nawiązać kontakt.

-Doprawdy...?-lekko zmartwiona-Dobrze zatem...I cóż z nim...?-udaje, że nie ma pojęcia o co chodzi.
-Cóże on uczynił?

-Czy mi waść możesz zaufać, do ciebie należy ocena...Och...-zauważa jego zmieszanie związane z jej osobą-Chyba przedstawić się nie raczyłam. Zwą mnie Ibolya Fény.

-Ty się, waćpanno lepiej nie przemęczaj...-patrzy na nią zaniepokojona-Nie służą nerwy ranom...-kręci głową na to oczernianie Stemminów, sama ma do nich słabość.

- Waćpanna skąd pochodzi? - mówi znacznie spokojniej. "Miała rację ta cudzoziemka... Nie warto się gniewem unosić... szczególnie, jak się spotka taką, co zdania mojego nie podzieli...", myśli.

- Gijharianka... - powtarza szeptem, zdając sobie sprawę z własnej wpadki. Jak mogła skrytykować Stemminów w obecności ich mentalnej "siostry"?
- Ja jestem Lennainką. W dodatku Traperką. Mistrzyni Julia Borejko - przedstawia się i podaje rękę na, dosyć późne, powitanie.

Ostatnio edytowany przez Julia Borejko (2014-04-01 17:51:18)

- Gdzie waść idziesz? - pyta, widząc Idgara przy drzwiach. "Sam się wyda tej watasze, gamoń", pomyślała.

Spogląda to na Idgara, to na Julię. Jakaż ekspresja emocji! Niesamowite...Mogłaby kontynuować beznamiętne wpatrywanie się w oczy, ale spostrzega wyciągniętą dłoń Julii, podaje jej rękę i dyga elegancko.
-Mogę waćpannie zadać jedno pytanie...?

-Przysięgłabym, że waćpanna nad wyraz dobrze ludzkie myśli odgadnąć potrafi...-spogląda jej w oczy-Istota owej zdolności intryguje mnie niezmiernie...

Uważnie wsłuchuje się w rozmowę. Moc? Wiedźmy? Czary? Na samą myśl o czymś takim w dłoniach pojawia się znajome mrowienie, które powoli przechodzi w pulsujący ból, promieniejący w kierunku serca. Idgar z całym sił walczy, by nie przymknąć oczu. Może gdyby przestał widzieć...
Nie wolno mu dać po sobie poznać jakichkolwiek objawów złego, ba, fatalnego samopoczucia. Z sekundy na sekundy ból przybiera na sile.

- Nie, nie... - bełkocze z trudem, czując rosnące napięcie. W oczach stają mu łzy bólu. - Nic takiego nie...
Koniec udawania, to nic nie da. Dłonie wprost drętwieją, ramiona omdlewają, w barkach i piersi pojawia się odurzające kłucie. Jak długo to potrwa? Czy będzie coraz gorzej i gorzej, dopóki nie ulegnie i nie spróbuje odkryć kart przyszłości? To grzech!

- Nic - cedzi powoli. Przerażenie ogarnia go na samą myśl o tym, z jak wielkim trudem przychodzi mu czerpanie każdego kolejnego oddechu.
Nie wytrzymując presji owładniętego jakąś nieczystą mocą umysłu, zamyka oczy i daje się ponieść kolejnej, znając życie, niezrozumiałej wizji proroczej.
To absurd... przecież interpretacja mogła być autosugestią, ale z drugiej strony... Ech, nieważne. Ważne, żeby wreszcie ten cholerny ból zelżał, chociaż odrobinę.

Popatruje na Idgara i Julię. Teraz nie ma już wątpliwości, że ta dwójka jest wyjątkowa, posiada zdolności, o których przeciętni ludzie mogą tylko pomarzyć. W jej rodzinie przypadki mocy podobnej do tej, jaką ona przejawia również były nieliczne...A taki dar często jest przekleństwem. Ibolya zwraca się w stronę Idgara.
-Waść pozwolisz mi spojrzeć w twe źrenice...? Cóż się takiego stało...zbladnąłeś niepomiernie...

- Hejże, cóż z tobą? - pyta Idgara, a swoim zaniepokojonym i zdenerwowanym wrzaskiem zwraca na siebie uwagę wszystkich w karczmie.

Zastanawia się dłuższą chwilę. Postanawia w końcu zacząć działać.
- Co z tobą? - ponawia pytanie, krzycząc. Myśli, czy nie zawołać pomocy...

Krzyk zmieszany ze śpiewem powoli ściąga go ku przytomności. Mruga oczami, dostrzegając przed sobą znajome mu postaci. Czy to jeszcze ta koszmarna iluzja, czy może już rzeczywistość?
Orientuje się, że leży na ziemi skulony w pozycji embrionalnej, drżąc przy tym na całym ciele i płacząc jak małe dziecko. Jego policzki przybierają szkarłatną barwę. Dość... krępująca sytuacja.
Sięga dłonią do czoła, by poprawić kapelusz, jednakże nie potrafi go wyczuć. Oblicze szybko zmienia pigment z czerwonego na papierowobiały, oczy zachodzą mu mgłą. Szybko unosi trzęsące się ręce do twarzy, by uchronić ją od ciekawskich spojrzeń.
Zdemaskował się przed całą karczmą!

Zeskoczywszy z konia, dziarskim krokiem przemierza odległość dzielącą go od drzwi karczmy. Pospolite miejsce, trzeba przyznać, ale czegóż to się nie robi dla cara? Nieświadom zbieżności jego pojawienia się w karczmie ze słowami Julii na temat księcia Aramego, otwiera drzwi i raźnie przechodzi wzdłuż całej izby, rozglądając się z zaciekawieniem. Pospólstwo, pospólstwo, pospólstwo, ale i z pospólstwem przecież można się dogadać... Wypadałoby pozyskać paru sojuszników wśród czegoś tak mało oczywistego, jak pospólstwo. Potem... potem bezpiecznie ruszy na zamek, o ile po drodze nie natknie się na tego obrzydliwego kniazia. Jego należałoby się pozbyć w pierwszej kolejności. W innym wypadku wybuchnie kolejna wojna z jedynym dotąd państwem, które na krótki czas złamało potęgę carstwa.
Do kogo by tu podejść? O co zagaić? Jego wzrok zatrzymuje się na ściśniętej w kąciku grupce. O czym to oni tak szepczą? Pijani czy...?
Raz kozie śmierć, myśli, niespiesznie podchodząc do najbliżej nich stojącej ławy. Siada, zwracając twarz ku oknu i z wprawą udając, że wcale nie podsłuchuje. Sprawia teraz wrażenie osoby czekającej na jakiegoś spóźnionego gościa.

Lekko kiwa głową, coraz bardziej przytomny. Aetyjczyk? Tam? Po czym Julia wywnioskowała jego pochodzenie? Aż prosi się, żeby na niego spojrzeć... A właściwie, dlaczego by nie?
Kątem oka zerka na gościa, niby przelotnie, niby nienatarczywie. Krótkie spojrzenie wystarcza, by w pamięć wpisał się obraz jasnowłosego, zapatrzonego przed siebie mężczyzny ubranego w widocznie aetyjskie odzienie. Nieznajomy zdaje się być bardzo młody.
- I cóż z nim? - półszeptem pyta Idgar, przenosząc wzrok na twarz mistrzyni.

-Sądzę, że wybadać go pierwej należy...-patrzy nieznajomemu w oczy-Hej ty tam! Skończyłbyś waść łaskawie nas podsłuchiwać i godność swą wyjawił.

- Z Aetsji jesteś? - pyta, rozumiejąc doskonale język obcego - Jak brzmi godność waćpana?

- Sławnym w całym świecie wojownikom waść służysz. Walczyć czymś pewnie umiesz? - pyta, chcąc bliżej poznać obcego. Niezbyt lubi Aetyjczyków, ale ten wydaje się miły... - Przepraszam, nie przedstawiłam się. Julia Ivanovna Borowska, traperska mistrzyni - podaje rękę Aetyjczykowi.

- "Waćpanno". Jeszcze nie "waćpani" i, miejmy nadzieję, nigdy - mówi nieco urażona. Jakim cudem traperska mistrzyni mogła myśleć o miłości? Za dużo miała w dzieciństwie problemów! Nigdy się nie zakocha! Nigdy!

- Przygód poszukuję - mówi niespodziewanie prosto - We własnej wsi nie zaznam szczęścia, to w podróży go szukam. No i staram się, by Anna wreszcie się do mnie odezwała - wzdycha.

- Przybrana siostra - rzuca od niechcenia i zmienia nieprzyjemny temat - A waćpan skąd się wziął? Czego w Republice szuka?

- Kogoś... hmm... konkretnego szukasz? Znam wielu ludzi w tych stronach, pomóc mogę.

Myśli, co powiedzieć. W tych niespokojnych czasach przydałby się ktoś, kto wzmocniłby siły Traperów.
- Dzielnica niedaleko - rzuca całkiem bezmyślnie. Zaraz potem proponuje coś innego. - A i tutaj nocleg znajdziesz. Na strychu w tejże karczmie.

- Czego waść chcesz? Mów śmiało - odpowiada.

- W czym? W powstaniu? W utworzeniu wolnej Lennain? - wyrzuca z siebie słowa całkowicie nieostrożnie.

- Nie mam życzeń - pada natychmiastowa odpowiedź. Cóż, życzenie Julii nie było możliwe do spełnienia przez tego dziwacznego Aetyjczyka. Nie ufała mu, a on myślał, że ją wykorzysta... żaden Aetyjczyk nie ma prawa dyktować warunków Lennainom czy Avarom. Chyba, że chce poznać łąkowe prawo pięści!
- Po raz ostatni pytam. Skąd się waść wziąłeś i czego tu szukasz? Na przeszpiegi chodzisz?

- Moja rzecz, boś podejrzany... Mów, czego w Lennain szukasz! - wrzeszczy, całkowicie nie myśląc. Ma już gdzieś to, że w każdej chwili zjawi się tu Wasylewicz... Chce po prostu dowiedzieć się, czy każdy Aetyjczyk jest, mówiąc kolokwialnie, nienormalny. Większość zapewne jest.

- Na wojnę? Czyżby Aetsja szykowała się do wojny z Republiką? Lennain to też Republika, zapomniałeś waść? - pyta bezczelnie. Na Boga, z tej strony Stemmini ze swoją oszukaną i bezsensowną Listą, z drugiej chciwi Aetyjczycy... Lennain to biedny kraj...
- A do kogo to poselstwo? - dokańcza pytanie, wbijając w gościa swój przenikliwy i pełen złości wzrok.