Opowieści z Republiki

Gdzie się podziało to zjawisko, ten anioł? Zniknął z pola widzenia, opuścił go. Na jego miejscu pojawiła się inna, bardziej mroczna, szerzej znana jak Azra'il istota niebiańska. Anioł Śmierci podniósł go z ziemi i właśnie targa przed sąd Świętego Piotra. Nie ma już nadziei!
Myśli już nieco spójniej, ale wciąż bardziej marząc niż odgadując rzeczywistość. Instynktownie obejmuje swojego Anioła ramionami, wtulając się w niego i odruchowo opierając dłonie gdzieś między torsem a brzuchem.
Chwila... dziwny ten tors. Taki... mało płaski.
Pal licho, jaki, może przybrał postać kobiecą. Paradoksalnie, Anioł daje mu niejakie poczucie bezpieczeństwa i Sieńka nie zamierza się z nim rozstawać.
Ulega jednak, gdy ten wypuszcza go z uścisku i układa na jakimś twardym podłożu. Co się teraz stanie? Czy to koniec?

Ostatnio edytowany przez Siemen Orielowicz (2014-04-23 23:30:29)

W rogu pokoju coś mignęło. Dałby sobie głowę uciąć, że przed sekundą kogoś tam zobaczył.
- Ratuj, kto w Boga wierzy!
Zaciskając powieki z całych sił, zwijając palce w pięści i drżąc na całym ciele zaczyna szeptać słowa modlitwy do Matki Boskiej.
Idź precz, maro! Daj mi spokój, odejdź jak najdalej stąd... Nie zamierza nawet patrzeć w tym kierunku, zbyt dobrze wie, do kogo może należeć ta charakterystyczna, muskularna sylwetka, te krótkie, ciemne włosy, spokojna twarz i pełne pogardy oczy, kierujące na niego swoje przenikliwe spojrzenie.
- Odejdź!
Krzyk zamienia się w szloch. Jeśli to taką karę wyznaczono mu za nieudolność, jeśli to on ma przeprowadzić go na drugą stronę - stokroć wolałby z marszu iść do piekła.

- Niech on mnie nie zabiera! - wykrzykuje zachrypniętym głosem, kaszląc przy tym niemiłosiernie. - Ratuj, ratuj...
Spod rzęs wymyka się jeszcze kilka łez. Niech ktokolwiek się ruszy i mu pomoże, zanim mara otworzy usta...

Słowa. Ktoś coś mówi. Słowa, co one oznaczają? Słowa, słowa, słowa, chciałoby się rzec, wzorem Hamleta.
Sieńka nie rozumie już kompletnie nic.
- Po prostu... nie daj mu... mnie...
Coraz dotkliwiej odczuwa zawroty głowy i nerwowe kołatanie serca. Żołądek chyba zupełnie został już przeżarty kwasem, chwała Bogu, że krew zakrzepła. Neurony nie są zdolne do przekazywania impulsów o bólu.
- Nie chcę umrzeć, nie mogę umrzeć, nie mogę, obiecałem...
Jeszcze silniejsze od woli przeżycia jest pragnienie nieotwierania oczu i pozbycia się z umysłu twarzy starszego brata.
- Zabij... kiedy dotrzymam... nie wcześniej...

Ostatnim, co udaje mu się zarejestrować, jest przytłumiony huk i czyjś krzyk. Krzyk... i śmiech. Śmiech złego ducha tego miejsca.
Pod zamkniętymi powiekami rozlewa się głęboka, nieprzenikniona czerń, bodźce zupełnie przestają docierać do mózgu rannego. Mięśnie wyraźnie rozluźniają się, gdy młody poseł traci świadomość.

Otrząsnąwszy się z zaskoczenia, Radij szybko przystępuje do opatrzenia ran brata i udzielenia mu pierwszej pomocy. Będzie żył, powtarza sobie, będzie żył... Łaska czy skaranie boskie?
Ukończywszy, co miał zrobić, podchodzi do Traperki i nieśmiało siada obok niej. Czuje się winna, należy wybadać dlaczego. W co ten mały bękart znowu się wpakował?
- Cóż mam waćpannie wybaczać? - uspokaja dziewczynę. - Żyw będzie, z ręką na sercu to rzekę. Atoli niezmiernie rad byłbym wiedzieć, co też tu zaszło, panno dobrodziejko.

W zadumie nad słowami Traperki niemal nieświadomie kiwa głową. Sprowokował ją do ataku... impulsywnego ataku, wnosząc po tym rozpaczliwym błaganiu Radija o pomoc. Dlaczego postanowiła go uratować? Ruszyło ją sumienie czy twardy, chłodny interes?
Boże, Sieńka... znowu skompromitował całą familię, tym razem przed Lennainką. On już nie jest zwyczajnie bezużyteczny, zaczyna robić się szkodliwy.
- Rzecz pojąłem - odpowiada spokojnie. Przez czoło przemyka mu iskra bólu. - Brat mój, młody, beztroski, swawolny i pyszny, świętego by do amoku doprowadził. Panna dobrodziejka łaskawa będzie mu to wybaczyć...
Kolejny impuls. Z tą niewiastą zdecydowanie jest coś nie tak, Wasiliewicz wyraźnie to wyczuwa. Ona też coś ukrywa...

Mądra niewiasta, poznała się już na Sieńce. Świetnie, świetnie, doskonały z niego szpieg... wszyscy z niecierpliwością czekają na jego kolejny występ.
- Jestem Radij Wasiliewicz Orielowicz - przedstawia się. - Pannę dobrodziejkę o godność spytać wolno?

Bać się? Och, nie, on się Traperów nie boi, ale ich docenia. Jako potencjalni przeciwnicy byliby w stanie bardzo zaszkodzić nawet silnemu wrogowi... Dlaczego by więc nie mieć ich po swojej stronie?
- To wielki zaszczyt waćpannę poznać. O nas, Aetyjczykach, niemniej zapewne legend krąży, niźli o jej narodzie.

Idzie jak po maśle, już zdobył jej względy. No cóż, panna zapowiada się na dość ciekawą osobę, może warto ją poznać? Coś cały czas jednak go dręczy, jakieś dziwne, niepokojące przeczucie.
- Ach, tyle żem słyszał. Banda pijaków, rozpustników i zbójów. - Uśmiecha się przyjaźnie. - W dużej mierze to prawda, aliści na wsi dość spokojne życie wiodłem.
"Do czasu" - ma ochotę dopowiedzieć, jednak z niemałym wysiłkiem się wstrzymuje. Mimowolnie spogląda na nieprzytomnego brata.
- Można wiedzieć, jakie interesa pannę dobrodziejkę tu zwiodły?

Zrobiła się bardziej nieufna czy mu się wydaje?
- Samotnie? - Unosi brew, nie dowierzając słowom Julii. - Velikka opodal stąd, panno dobrodziejko, Bóg mi świadkiem.
Należałoby jej jakoś pomóc, ale czy tę pomoc przyjmie? Niedopuszczalne, żeby niewiasta podróżowała na takie odległości zupełnie bez nikogo - nawet jeśli jest traperską mistrzynią.

Przyda się. Dziewczę planowało zabrać go ze sobą i w jakiś sposób wykorzystać czy po prostu potrzebowało wsparcia?
- Panna dobrodziejka łaskawa mi będzie wybaczyć, atoli żem w Republice lata temu jedynie bawił, jeno na samych jej wschodnich rubieżach. Nigdym do stolicy samej nie dotarł.

Ten mały, bezczelny bękart znów wszystko opóźnia. Gdzie car miał oczy, biorąc go na tak ważną misję... a może po prostu chciał się pozbyć z kraju chociaż jednego idioty? W sumie szkoda, że nie natknął się na Traperkę kilka minut później. Jeden problem z głowy.
- Sądzę, iż nie trzeba jego ozdrowienia oczekiwać - polemizuje. - Niechby tylko zmysły odzyskał, a już do drogi gotowiśmy.

- Macie tu jakiegoś medyka? - pyta niechętnie. Wypadałoby się zatroszczyć o szczeniaka... albo chociaż udawać. Zaraz na Kaina wyjdzie.

Medyk, medyk... przydałby się, naprawdę. Nie chce ściągać na siebie uwagi sądów.
- Dobrodziejka pozwoli? - zwraca się do wskazanej przez Traperkę niewiasty.

Tydzień? Przez ten tydzień trzeba go dowieźć do domu! Przecież Siemen nie może sczeznąć tutaj, pod jego opieką. Wyszłoby na to, że zabił go jak najbardziej umyślnie, że sam przyczynił się do takiego stanu zdrowia lub przynajmniej nie udzielił mu pomocy. Niech to szlag!
- Panna dobrodziejka niech robi, co w jej mocy - mówi cicho. - O resztę prosić można by ino...
Nie kończy, unosząc wskazujący palec prawej ręki w górę, do nieba.

Wyczytała coś z jego twarzy czy z myśli? Te dziwne objawy dręczyły go coraz częściej, coraz mniej harmonicznie i coraz bardziej niepokojąco. To było dość niebezpieczne.
- Sądy? Toć o brata mi chodzi, niechby mnie i na szafot zawlekli, byle on żył!

O? Traperka ma jakąś bliską krewniaczkę lub przyjaciółkę, która jest dla niej jak siostra? Interesujące...
- Kimże jest Anna? - pyta, odwzajemniając uśmiech medyk.

O, waśnie w rodzinie? Chleb powszedni dla Radija.
- Skądże panna dobrodziejka przybywa, jeśli wolno mi spytać? - pyta, uśmiechając się promiennie.

Nawet nie ze wsi... się zasymilowała, może nawet zmieszała z mieszczanami. Na ciekawych ludzi natrafia, w rzeczy samej.
- Z Orielska wybyłem - odpowiada uprzejmym, spokojnym tonem. Uśmiecha się w duchu na myśl o głosie braciszka, nabierającym patosu za każdym razem, gdy wspominał coś związanego ze swoim szlachectwem. - A spod jakiegoście herbu, panno dobrodziejko, jeśli wolno...?

- Tetiva - odpowiada, poszukując w pamięci kształtu herbu Rzepkowskich. Czas najwyższy odświeżyć sobie niektóre informacje. - Heraldyk niebieski srebrem skrzący, z labrami tejże barwy i tarczą szafirową tynkturą ciągniętą. Orli order na pośrodku, rosocha i klejnot z koroną, takowoż srebrzystą. W herb ów jedenastowieczny rodowi mojemu w dwie dekady wstąpić dozwolono.
Gdy opisuje godło, jego oczy błądzą gdzieś daleko, pałając dziwnym, pełnym zapału blaskiem. Pod koniec swego krótkiego monologu Radij, tak samo jak brat zafascynowany swym szlachectwem, wyszarpuje szablę i ze świstem rozpłatanego powietrza unosi ją w górę.
- Cięty rosochą, z gwiazdą lśniącą u szczytu, w samym środeczku klejnotu. Tetiva, herb zaszczytny, prastary i z dynastii pół wieku temu zamarłej. Z samymi carami krwią związan pierwszy spośród nas nobilit, Orielinów!
Uśmiecha się lekko, wspominając historie o rodzie, tak często opowiadane przez ojca. Ach, gdyby móc coś jeszcze dla ojczyzny dokazać! Rad byłby, gdyby i kolejna wojna wybuchła. Szlachectwo to nie tylko przodkowie, szlachectwo to teraźniejszość, coś, co należy pielęgnować, co niesie za sobą obowiązki, których zapatrzeni w "swój" skrawek ziemi chłopi i nieruszający się z grodu mieszczanie nigdy nie pojmą.

Otrząsa się ze stanu nieco przypominającego lekki trans i zwraca łagodne spojrzenie na pannę Rzepkowską.
- Dobrze dobrodziejka rzecze, honoru strzec jest powinnością stanu uprzywilejowanego - odpowiada, chowając broń. - Są wśród nas i ci, co obowiązku dopełniają, jako i tacy, co w pysze gnuśnieją, zezwierzęcają wręcz i upodlają tak, jako żadnemu nie przystoi człekowi.

- Oczywistość. Acz niechże panna dobrodziejka zważyć raczy, iże z bojarów co dostojniejsi z carskich rodów się wywodzą. Walczyć jednakże o szlachectwo należy, albowiem przy poprzestaniu na pieniędzy trwonieniu oraz pogrążaniu się i dworu swego w uciechach doczesnych, majątek w ruinę popada... i herb pleśnieje, jakoby stara winorośl, której owoców zbieranie zbyt trudnym dla co niektórych pludraków się zdaje.

- Nie przystoi - potwierdza słowa znajomej. - Jednak każdy tak robi. Każdy uważa się za jakieś bóstwo, a innych z błotem miesza! Popatrzmy na pierwszego-lepszego stemmińskiego szlachcica... Przysięgam, jeśli któryś zacznie się ponad stan wywyższać, to zabiję zapewne! - wrzeszczy, zupełnie nie kontrolując emocji.

- Brat twój? - pyta. - On już wiele złego zrobił... Nie dość, że nad stan się wynosi, to innych nie przestaje krytykować... Pamiętam, jak Traperów chamstwem nazwał... Przysięgam, jak jeszcze raz tak powie, to utłukę jak psa!

- Bez pomyślunku... - mówi nieco kpiącym tonem - Każdy może ot tak pychę i bezczelność usprawiedliwiać. Jak dojdzie do siebie, to na nim przeprosiny wymuszę, choćbym wieki czekać musiała.

- Widzi, widzi. Ale kultura przeprosin wymaga, czyż nie? - pyta z nieco "naciąganym" uśmiechem.

- Cóż się dzieje na tym świecie... Wybacz, waćpan, że i o twej rodzinie źle powiem... Ale myślę, że matka powinna mu więcej wiedzy o dobrym zachowaniu wpoić. - mówi nieco bezczelnie.

- Więc niech się ojciec za wychowanie weźmie. - mówi dalej, nie przejmując się smutnym faktem. - Nie może tak być, żeby dzieciak na starszych naskakiwał jak na niewolników jakichś!

- Cóż to, waść? Dąsasz się jak dziecko jakieś... Bądźże dojrzalszy! - śmieje się na głos. - To, co mówię, prawdą jest i powinieneś to w całości zaakceptować!

Ostatnio edytowany przez Julia Borejko (2014-05-19 23:54:47)

Udawanie snu zawsze sprawiało mu sporo problemów, ale taka sytuacja nigdy jeszcze nie miała miejsca. Z całych sił zaciska szczęki, żeby nie zareagować w wyjątkowo impulsywny sposób: atakiem furii lub płaczem. Tak go zbluzgać, tak upokorzyć... a może Radij ma rację?
Boże, on tu jest. Będzie mu towarzyszył, to... przerażająca myśl. Dlaczego on go tak nienawidzi?
Nie wolno mu pozwolić sobą tak pomiatać, a jednak Sieńka jest kompletnie bezsilny wobec brata.

Wyczuł, że Sieńka się obudził już kilka minut temu. I co z tym faktem zrobić? Wybadać, w jakim stopniu jest przytomny? Skrzyczeć go czy okazać braterską troskę?
Braterska troska, też coś...
- Dajże pokój, dobrodziejko - powtarza, powoli cedząc słowa przez zęby. - Wychowaniem jego ja zająć się winienem.

Zamyka oczy, licząc w myślach do dziesięciu.
- Jestem namiestnikiem ojca w tymże przedsięwzięciu. Niech no tylko dobrodziejka rzeknie: czyżby go tutaj widziała? Własnego interesu niech zatem pilnuje.

Dlaczego w ogóle wdaje się z nią w dyskusje? Takie osoby najlepiej po prostu zignorować.
- Za pozwoleniem dobrodziejki, pójdę się w medykamenta zaopatrzyć - oznajmia, odwracając się do Traperki plecami i wychodząc z karczmy.

Poszedł po lekarstwa. Świetnie, chce mu pomóc czy może raczej go otruć?
Wszystko jedno, zaprzepaścił "misję"... Niepewnie spogląda na Traperkę, zastanawiając się, czego od niej oczekiwać. Czy stanie po którejś ze stron w tym braterskim konflikcie? Mało prawdopodobne, żeby zechciała przyłączyć się do niego. Radij, ten wspaniały retor, tak łatwo mami innych ludzi...
Ona nie wie, co na siebie ściąga.

Oboje odeszli, Bogu dzięki... Sieńka zamyka oczy i, odprężony, zapada w sen.

- Burd? - pyta z uśmiechem. - Skądże, ja tylko próbuję ten Aetyjski temperament tego oto posła nieco utemperować, bo się za samego Wasylewicza czy też Eldrena będzie uważał...

- A czy ktokolwiek rozmawiać z nim chce? Ja go popilnuję, aż najzwyczajniej w świecie wyzionie ducha. - mówi. - Niewiele mu już życia zostało, mogłabym go nożem pchnąć, żeby się nie męczył...

- Na cóż mi jego śmierć? Mnie na nic, ale nie mogę na ludzkie cierpienie patrzeć - sili się na smutek. - Lepiej będzie, jak umrze... Nie będzie się męczył. Samo dobro, czyż nie, panie księżycowy? - uśmiecha się.

- Żony? - pyta, nieco zdenerwowana. - Żoną niczyją już nie będę, bom zajęta.
Nie chce mówić, że z byłym, nawet nie narzeczonym, spotkała się tylko raz. I tak nic jej to nie dało. Nic przyjemnego...

- O niczym ważnym. Żony tu nie znajdziesz, poszukaj jakiejś na Hałłak. Jakiejś, która będzie do ciebie pasowała. O mnie zapomnij, albo traktuj jak przyjaciela. - mówi szorstko.

- I nie wskaże ci On mnie - pada natychmiastowa odpowiedź. - Ja na żonę księżycowego się nie nadaję. Nie obraź się, waćpan, ale moim zdaniem jesteście zacofani. Traktujecie kobiety jak... prostaków jakichś.

- Mnie teraz Bóg mówi, że niczyją żoną już nie zostanę. - mówi uparcie.
Matko Najświętsza, czemu ciągle muszę takich spotykać... Postaw na mej drodze kogoś mądrzejszego...

- Nie o mnie? A o kim? O tej tu prześlicznej pani medyk? - pyta z rozbawieniem. - Powinieneś wprzód spytać, czy by cię zechciała. - mówi.

- O żadnej - powtarza. - A więc suplikuję, byś mi tą prostacką bezczelność wybaczył - uśmiecha się.

- Rację masz, waść. - mówi, dalej się uśmiechając. - Porywcza jestem, co niejeden potwierdzić może.

- Może nie wszędzie, ale wśród tak zadufanych w sobie ludzi, jak ten poseł... Owszem... - mówi. - Strasznie mnie przeraża ludzka pycha. Uważa się toto za jakiegoś magnata pokroju samego Ariego...

Niżej stojących? Niżej stojących? Co też sobie ten Avar imaginuje...
- Jam też szlachcianka. Swój honor mam. Nie jestem żadną "niżej stojącą", jak sobie to śmiałeś powiedzieć! - wrzeszczy ze zdenerwowaniem.

- Teraz już waćpana rozumiem. - mówi wyraźnie uspokojona.
Trzeba będzie na niego uważać... Nikomu nie można ufać w tych niespokojnych czasach.

- Mówię przecie, że rozumiem, o co waści chodzi... - oznajmia zdezorientowana.